উত্তৰঃ সোণপাহিৰ ঘৰ দিখৌ নদীৰ পাৰৰ শলগুৰি গাঁওখনত আছিল।

উত্তৰঃ সোণপাহিৰ পোনাটিৰ নাম মাখন আছিল আৰু তেওঁৰ বয়স আছিল পাঁচ বছৰমান।

উত্তৰঃ সোণপাহিয়ে তেওঁৰ গিৰিয়েকৰ পৰা এটি সৰু ভেটি লাভ কৰিছিল।

উত্তৰঃ ব’হাগ বিহুত নতুন চোলা পিন্ধাৰ বাবে মাখনৰ নতুন চোলা প্ৰয়োজন হৈছিল।

উত্তৰঃ মাখনৰ মাকে আনি দিয়া বিহুৰ চোলাটো ৰঙা ৰঙৰ আছিল।

উত্তৰঃ চোলাটো কাষলতিৰ তলত থৈছিল আৰু মাখনে আনন্দতে চোলাটো লৈ জাপ ভাঙি মেলি পেলাইছিল।

উত্তৰঃ বিহুৰ দিনা মাখনে নতুন চোলাটো লৈ ভদাই শইকীয়াৰ চোতাললৈ গৈছিল।

উত্তৰঃ লাহমনে মাখনৰ নতুন চোলাটো টানি ফালি পেলাইছিল।

উত্তৰঃ লাহমনে টানি পিন্ধাৰ ফলত চোলাটো ফালি গ’ল আৰু সেয়া টনা-আজোৰাত জেতুকা-থেকেৰাৰ দাগেৰে ভৰি পৰিল।

উত্তৰঃ সোণপাহিয়ে বিহুৰ বাবে মাখনৰ বাবে ৰঙা চোলা এখন আৰু আন কিছুমান সামগ্ৰী যোগাৰ কৰিছিল।

“উত্তৰঃ- সেই এধানমান ৰঙীণ বনিয়নটোত ইমান সৌন্দৰ্য লুকাই আছিল যে, মাখনে তাক চাই অন্ত কৰিব পৰা নাছিল।” উক্ত বাক্যখিনি মিত্ৰদেৱ মহন্তদেৱে ৰচিত আৰু আমাৰ পাঠ্যপুথি ভাৰতী সাহিত্য চয়নত অন্তর্ভুক্ত “বিহু-চোলা” পাঠটোৰ পৰা উদ্ধৃত কৰা হৈছে।এই বাক্যৰে লেখকে মাখনৰ মনত উদয় হোৱা আনন্দ আৰু উল্লাসৰ গভীৰতা প্ৰকাশ কৰিছে। শিশুসকলৰ বাবে নতুন কাপোৰ মানেই এক অপূৰ্ব আনন্দৰ উৎস। মাখনৰ বাবে এই আনন্দ বহু গুণে বেছি আছিল, কিয়নো বহুদিনৰ আকাংক্ষা পূৰণ হৈছিল সেই এধানমান ৰঙীণ জাপানী বনিয়ন পাই।চোলাটো পাওঁতেই মাখনে উলাহেৰে তাক জাপ মাৰি মেলি চাইছিল। চোলা চাই তাৰ মন ভৰাতেই নোৱৰা হৈছিল। চোলাটো এতিয়া কেৱল এটি কাপোৰ নহয়, বরং তাত মাকৰ মায়া, ভালপোৱা আৰু ত্যাগৰ প্রতিফলন দেখা গৈছিল। মাখনৰ দৃষ্টিত এই জাপানী বনিয়নটোৰ ৰঙ, গঠন, আৰু বুননি সকলোতে সৌন্দৰ্যৰ অপূৰ্ব সমাহাৰ আছিল। সেই কাৰণেই সি কৈছিল—তাত ইমান ধুনীয়াকৈ ৰং মিচ্ৰিত যে, সেই সৌন্দৰ্য সি চাই চাই শেষেই কৰিব পৰা নাছিল।

“উত্তৰঃ-উক্ত বাক্যখিনি মিত্ৰদেৱ মহন্তদেৱে ৰচনা কৰা আৰু আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তর্ভুক্ত “বিহু চোলা” নামৰ পাঠটোৰ পৰা উদ্ধৃত কৰা হৈছে।এই বাক্যৰে লেখকে মাখনৰ দুখ আৰু কান্দনাৰ সঁজুলিৰ অভিব্যক্তি প্ৰকাশ কৰিছে। মাকৰ কান্দনাৰ কথা শুনি মাখনে থিৰে থাকিব পৰা নাছিল। মাকৰ দুখ আৰু কষ্টৰ পৰিস্ফুটন মাখনৰ মনত গভীৰ ভাবৰ সৃষ্টি কৰে। নতুন চোলা পোৱা বাবে মাখনে যেতিয়া সন্মান আৰু আনন্দ অনুভৱ কৰিছিল, সেয়া ক্ষণিকতীয়া হ’ল, কিয়নো সেই চোলাটো ফালি পৰিল আৰু মাকে মাখনক গালি দিয়ে, খঙৰ সৈতে কান্দিছিল।মাকৰ কান্দনাৰ দৃশ্য দেখাৰ পাছত মাখনে থিৰে থাকিব পৰা নাছিল। সি মাকৰ দুখত অনুভূতিৰ পৰা বিচলিত হৈ মাকৰ কাষত গৈ মাকৰ চকু মুছি মাকক সান্ত্বনা দিবৰ চেষ্টা কৰিছিল। সেয়া মাখনৰ মাজৰ শিশুসুলভ মাতৃস্নেহৰ এক অতি সুন্দৰ প্ৰতিফলন। মাকৰ কান্দা আৰু দুখে মাখনৰ হৃদয় গভীৰভাৱে স্পৰ্শ কৰিছিল। সেই পৰিস্থিতিত মাখনে মাকক সান্ত্বনা দিওঁতে নিজৰ দুখবোৰো সমৰ্থন কৰিব পৰা নাই।সেই সময়ত মাখনে মাকৰ স্নেহ আৰু কষ্টৰ অনুভূতি বুজি পালে। মাখনৰ মনত এই কথাৰ এক সুন্দৰ প্ৰতিফলন ঘটিছে যে, “আইৰ সমান হ’ব কোন, নৈৰ সমান বব কোন?” মাকৰ দুখৰ লগত সাৰ্থক সঁহাৰি দিয়ে মাখনে তেওঁৰ মাকৰ মুখৰ পৰা পলোৱা দুখ আৰু কষ্টত সহানুভূতিৰ পৰিস্ফুটন কৰিছে।

“উত্তৰঃ-অৱশ্যই, তলত বাক্যটোৰ নতুন ৰূপত পুনৰলিখা হৈছে:—মাকক চাই মাখনে অতীতৰ দুখনিত ভৰা স্মৃতি আৰু ভৱিষ্যতৰ সুখৰ আশাৰ সপোন দেখি। এই বাক্যটি মিত্ৰদেৱ মহন্তদেৱে ৰচনা কৰা আৰু আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তর্ভুক্ত *”বিহু চোলা”* নামৰ পাঠটোৰ পৰা উদ্ধৃত হৈছে।এই কথাফাকিত *বিহু চোলা* পাঠটোৰ পৰা পুথি উদ্ধৃত হৈছে, য’ত ব’হাগ বিহুৰ উৰুকাৰ ৰাতিৰ পৰিসৰে মাখনৰ মানসিক অৱস্থাৰ প্ৰতিফলন ঘটে।ব’হাগ বিহুৰ উৰুকাৰ দিনা গধূলি মাকৰ পৰা নতুন ‘ৰঙীণ’ চোলা পোৱা মাখনৰ মনত অশেষ আনন্দৰ সৃষ্টি কৰিছিল। মাখনে এই আনন্দৰ অনুভূতিত যেন এক নতুন পৃথিৱী অনুভৱ কৰিছিল। মাখনে তাৰ মাকৰ লগত সেই আনন্দ ভাগ-বতৰা কৰি বাচল সপোনত চিঞৰিত, প্ৰেমৰ ৰূপত কাটিছিল। সেই দিনৰ পৰিসৰে আনন্দৰ সৈতে মাখনৰ মনৰ পৰা এক পুৰণি সুন্দৰ স্মৃতি আৰু সুখৰ অনুপ্রেৰণা উঠে।মাখনৰ মাকৰ লগত একেলগে শুবলৈ গৈ তেওঁ দুয়ো মিলে শুত, কিন্তু টোপনিৰ পৰা একো অকলশৰীয়া মনোবল সৃষ্টিৰ পূৰ্বৰে মনৰ কষ্টৰ স্মৃতিত পৰিস্ফুটিত হৈ পৰিছিল। অতীতৰ সেই গুটী ধানৰ কঢ়াৰ পৰা ৰঙৰ আনন্দৰ কথা আৰু জীৱনৰ এক কপালৰ পৰা নিৰ্ভৰশীল হোৱা সুখৰ কথা মাকৰ মনত সেউজীয়াকৈ ফুলৰ পৰা জুৰাৰ দৰে সুৱাস মাৰি থাকে।মাখনে এই আনন্দৰে পূৰ্ণৰূপে মাকৰ গাঢ় আৰু দুখৰ কষ্টৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ অনুভৱ কৰা সময়ত সি মাকৰ পৰিসৰ আৰু সময়ৰ পৰা পৰিস্ফুটিত এক পৰিস্ফুট কৃতজ্ঞতা অনুভৱ কৰে।

উত্তৰঃ- মাখনৰ মাক বজাৰত সৰু-সুৰা বস্তুৰ বেপাৰ কৰিছিল, কিন্তু লাভৰ পৰিস্ফুটন সদায় একো নিশ্চিত নাছিল। কেতিয়াবা দুপইচাৰ চাৰি, আৰু কেতিয়াবা মন্নতে পৰিস্ফুটন বিচাৰি পোৱা কঠিন আছিল। বিহু উৰুকাৰ আগতেই মাকৰ মন্নত এক ভাৰ আছিল—বিশেষকৈ মাখনৰ বাবে বিহুৰ চোলা আনি দিব পৰা নাছিল। বিহুৰ আগদিনা মাকৰ পকেটত কেৱল এক পুৰণি পৰিসৰে মন্নৰ অৱস্থা আছিল। সেয়া মাকৰ মন্নৰ বাবে এক গভীৰ প্ৰাৰ্থনা আছিল—যেনে মাখনৰ বাবে বিহুৰ চোলা কিনিব পাৰি।বিহুৰ পুৰাণী চোলা লৈ মাখনৰ মনৰ আনন্দৰ সীমা নাছিল। কিন্তু টকা-পইচাৰ অসুবিধাৰ বাবে মাক মাখনৰ বাবে বিহুৰ চোলা আনিব পৰা নাছিল। মাকৰ মনৰ বেদনা আৰু কষ্টই সেয়া অনুভৱ কৰাইছিল। কিন্তু মাকৰ কষ্ট আৰু ধৈৰ্য্যৰ ফলত, বিহুৰ আগদিনা মাক মাখনৰ বাবে সাধাৰণ ৰঙা বনিয়ন কিনি আনিছিল।উৰুকাৰ দিনা ৰাতিপুৱাৰ পৰা মাখনে মাকক বিহুৰ চোলাৰ বাবে কষ্ট কৰি কন্দাকটা কৰিছিল। মাকৰ মনৰ অৱস্থা শুদ্ধ কৰি, সি মাখনৰ বাবে এক সাধাৰণ ৰঙা বনিয়ন আনিবলৈ পইচা খৰচ কৰিছিল। পাছদিনা, মাখনৰ মাকৰ পৰা পোৱা টকাৰ ফলত মাখনক সেই ৰঙা চোলাটো কিনি দিছিল।

উত্তৰঃ-ব’হাগ বিহুৰ আগত সকলে নতুন কাপোৰ, কানি আৰু জা-জলপানৰ সামগ্রী যােগাৰ কৰি বিহুৰ বাবে প্রস্তুত হয়। গাঁৱত শলগুৰি গাঁৱৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰো বিহুৰ বাবে সাজু হৈছে। সিহঁতৰ বাবে মাক-দেউতাকে নতুন চোলা, চুৰীয়া বা সাজ-পাৰ আনিবলৈ নাপাইছিল।উৰুকাৰ দিনাৰ ৰাতিপুৱাৰ পৰা মাখন আৰু সিহঁতৰ বন্ধু-বান্ধৱীয়ে গােট খাইছিল। কিছু ল’ৰা-ছোৱালী নতুন চোলা পিন্ধি আহিছিল, আৰু আনৰ পৰা মমতাৰে নতুন চোলাটো হাতত লৈ ফুৰিছিল। কিছুমানে মাকৰ পৰা চোলাটো ল’লে, কিন্তু মাকৰ ওপৰত অলপ অভিমানৰ ছাঁ পৰিল। নতুন কাপোৰ পোৱাৰ আনন্দে সিহঁতৰ মন আনন্দত পূৰ্ণ আছিল।বিহুৰ আগদিনাৰ পৰা সকলে হাতেৰে জেতুকা সানিছিল। শলগুৰি গাঁৱৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে জেতুকা, থেৰেজুৰ বা’লৰ সৈতে পৰিসৰ সাজু কৰিছিল। ৰাতিপুৱাই সিহঁতে চোতালত গােট খাইছিল আৰু সিহঁতৰ আনন্দ উৰ্দ্ধগতিৰ পৰা নাচিছিল। নতুন কাপোৰ আৰু জেতুকাৰ চাৰা-চাইয়ে সিহঁতৰ বাবে বিহুৰ সাজ পৰিসৰে পূৰ্ণ হৈ পৰিছিল।

উত্তৰঃ- লাহমনে মাখনৰ নতুন চোলাটো জোৰ কৰি পিন্ধি পেলালে আৰু ফালি পেলালে। এনে কৰা ঠিক নহয়। সমনীয়াৰ সৈতে সহানুভূতিশীল, সন্মানজনক ব্যৱহাৰ কৰাটো উচিত।

উত্তৰঃ এই বাক্যখিনি মাখনে মাকক কৈছিল। নতুন চোলাটো ফালাৰ পাছত মাকে কান্দি পেলােৱাত মাখনে সহানুভূতিৰে এই কথাবোৰ কৈছিল।

উত্তৰঃ ব’হাগ বিহুৰ উৰুকাৰ দিনটোত মাখনৰ মাকে বজাৰলৈ গৈছিল। তেওঁ মাখনৰ বাবে ৰঙা চোলা আনিবলৈ কৈ, সেয়া নিজৰ যাত্ৰাৰ উদ্দেশ্য হিচাপে লৈ গ’ল। মাখনে মাকৰ পৰা সেই চোলাৰ কথা শুনি নিজে খেলিবলৈ নহয়, মাকে চোলা আনিবলৈ কেতিয়া আহে তাৰ অপেক্ষাত আছিল। মাকৰ পৰা বাছি যোৱাৰ পিছত, সি সৰু সৰু পদুলি চাৰিওপৰি চাই চাই মাকৰ আগমনলৈ আগ্ৰহী হৈ আছিল। গধূলিৰ পৰিসৰে মনৰ ভিতৰটো নাচলতকৈ কামনা কৰিছিল। মাখনে সঁচাকৈয়ে চোৱা অনুভৱ কৰিছিল, কিন্তু সেই দিনটো যিদৰে বাচলাত লাগিছিল।মাক আহাৰ আগত, সময় যেন খুব ধীৰেৰে গ’ল। দীঘলীয়া পৰিসৰ যেন সি অনুভৱ কৰিছিল, মনে মনে ভাবিছিল যে এই দিনটো বহু দূৰলৈ চম্পাৰ সময়ৰ দৰে লাগিছে। এইদৰে অপেক্ষা কৰি থকাত সময় বেছি দীঘলীয়া হৈছে বুলি সি অনুভৱ কৰিছিল।

উত্তৰঃ- চুটিগল্প হ’ল এটি সংক্ষিপ্ত সাহিত্যিক আখ্যান য’ত এটি বিশেষ ঘটনা বৰ্ণনা কৰা হয়। ইয়াৰ বৈশিষ্ট্য—
(১) এটি কেন্দ্ৰীয় চৰিত্ৰ থাকে।
(২) আৰম্ভণি আৰু সমাপ্তি তৎক্ষণাত হয়।
(৩) সংক্ষিপ্ত আৰু সজীৱ বর্ণনাৰ মাধ্যমে চিন্তা আৰু অনুভূতি প্ৰকাশ কৰে।